Katastrofa Smoleńska z 10 kwietnia 2010, zarówno jej wstrząsający dla nas wszystkich fakt, jak i wszelkie idące za nią i znaczące dla Polski konsekwencje są dla mnie jako Polaka mieszkającego poza granicami Polski tematem, który istnieje w moich myślach i w moim sercu od czterech przeszło już lat na stałe. Myśl o rozbitej i utopionej w smoleńskim błocie elicie – kwiecie polskiej inteligencji, o symbolach polskości, które zostały tam brutalnie sponiewierane, o szoku, jaki wówczas przeżyliśmy i o sytuacji rodzin wszystkich ofiar, do dziś niepewnych miejsca pochówku swoich bliskich a także nie mogących do dziś dnia otrzymać rzetelnej, bezsprzecznej wersji wydarzeń z 10 kwietnia 2010 roku jest ciągle żywa w mojej pamięci. Budzi ona moje wielkie rozgoryczenie, smutek i wyzwala bezustanny niepokój o dalsze losy naszego kraju, bo jest to także – dla bardzo wielu z nas, mieszkających za granicą Polaków – obraz dzisiejszej Polski. Kraju, w którym panuje wielka niezgoda, niepewność jutra, wzajemna i zaciekła nienawiść skłóconych ze sobą środowisk, kraju wstrząsanego przez coraz bardziej wymowne i niebezpieczne afery na tle politycznym i gospodarczym, w końcu kraju, z którego uciekają przed biedą i masowo pokolenia młodych, i zdolnych Polaków, jadąc za chlebem i innym, lepszym, dającym więcej nadziei światem. Ale też i kraju, w którym żyją i działają heroicznie i niezłomnie ludzie, którym na lepszej przyszłości jego mieszkańców zależy najbardziej, ludzie którzy pamiętają o wydarzeniach z 10 kwietnia 2010 roku i tę pamięć starają się konsekwentnie umacniać. Ludzie, którzy każdego dnia ryzykują swoją postawą byt a nawet życie i narażają się na konsekwencje swoich patriotycznych działań. Wiele motywów w mojej powstającej na żywo i w studio muzyce zwraca się ku polskiej tradycji, kulturze, historii i Polsce samej, jest w jakimś sensie moją zastępczą obecnością w Polsce i dla Polski, choć z oddali, przy instrumencie czy na scenie. Sztuka wysoka i muzyka powinna łączyć, łagodzić obyczaje, akcentować i wzmacniać to, na co stara się skierować uwagę odbiorcy. Jej intencją jest zawsze prawda, piękno i dobro. Powinna jednak także przypominać i uświadamiać o tym co dla człowieka w jego życiu istotne. „Memento“, moja kompozycja z roku 2013 jest jednym z utworów, w których staram się wyakcentować kontekst 10 kwietnia 2010 w kulminacyjnym momencie opracowanego do niej filmu video, nawiązując przedtem i potem do tych wszystkich wydarzeń z historii Polski, które składają się na jej wspaniałe, choć tragiczne często w skutkach polskie dzieje, dające nam współczesnym wyraźne przesłanie. Video, połączone także ze słynnym, i moim ulubionym wierszem Zbigniewa Herberta: „Przesłanie Pana Cogito“ stara się dać także odpowiedź na to, jak postawa człowieka powinna być najważniejsza aby uchronić w nas to, co stanowi o cywilizacji i kulturze, z której się wywodzimy. Muzyka, wiersz i video są więc moją głęboką osobistą refleksją na temat polskiej historii i 10-go każdego miesiąca, przychodzą mi szczególnie na myśl. „Idź tam, dokąd poszli inni…“  Wiem że Państwo tam konsekwentnie i uparcie od czterech lat  podążacie.