Podczas uroczystości wręczenia przez wojewodę dolnośląskiego Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski Wiesław Rachwał odmówił przyjęcia odznaczenia, wręczając Wojewodzie uzasadnienie swojej decyzji:

14 maja 2013r. otrzymałem od Pana zaproszenie na uroczystość w dniu 24.05.2013 r. w związku z zamiarem wręczenia mi Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski przyznanego przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Doceniam zaangażowanie i wysiłek osób, które wystąpiły z wnioskiem o tak zaszczytne odznaczenie dla mnie. Wyrażam szacunek dla działań mających na celu przypomnienie i uhonorowanie tych, którzy o wolność, demokrację oraz poszanowanie praw człowieka i obywatela z narażeniem się upominali.

Wierny tym wartościom, widząc dziejące się w mojej Ojczyźnie zło; trwanie w wielu segmentach naszego życia zbiorowego przejawów przeczących standardom demokracji, poszanowania praw człowieka i obywatela, a także utratę suwerenności przyczyniającej się do obniżania rangi państwa polskiego powodującej zrywanie więzi z krajem urodzenia, utratę poczucia dumy szerokich rzesz młodego pokolenia z przynależności do polskiej wspólnoty narodowej i państwowej, chcąc być w zgodzie z własnym sumieniem odmawiam przyjęcia tak wymownego w swej nazwie Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski.

W mojej ocenie odznaczenia i ordery nie mogą kamuflować prawdy o rzeczywistości, która daleka jest od standardów państw demokratycznych i cywilizowanych. Przyjęcie odznaczenia oznaczałoby, że z obecną rzeczywistością identyfikuję się bez zastrzeżeń, a obecny kształt Rzeczypospolitej Polskiej i praktyk jakie mają w niej miejsce uważam za spełnienie postulatów i walki prowadzonej w przeszłości. Szerokie rozdawnictwo orderów i odznaczeń nie może zagłuszyć ludzkiej krzywdy jaka ma miejsce w naszej Ojczyźnie, a na obecnych pokoleniach ciążyć będzie hańba wyprzedaży majątku narodowego, bezrobocia i bezdomności, które pociągają za sobą śmierć z głodu czy z wychłodzenia.

Ordery nie mogą zamknąć ust o celach opozycji demokratycznej zrodzonej w czasach PRL, a dotąd niezrealizowanych. Uczestnictwo we władzy wielu z dawnych opozycjonistów nie sprawiło, że III RP wzięła całkowity rozbrat z PRL i totalitarnymi praktykami. Nie mogło tego sprawić propagandowe zadekretowanie „upadku komunizmu” bez rozliczenia z utrwalaczami komunizmu, na których ciążą także zbrodnie. Nie przeprowadzono ani dekomunizacji ani lustracji, które zapobiegłyby powrotowi dawnej recydywy. Nie rozliczono istoty totalitarnego charakteru PRL, jakim był monopol PZPR, wasalizujący Polskę i Polaków wobec ZSRR. Obecne skłonności do monopolizacji władzy i do wasalizacji widoczne są nadal pokazując „sieroctwo” po PRL i niezdolność do myślenia w kategoriach suwerenności państwowej.

Ograniczanie jawności życia publicznego to cecha każdego ustroju totalitarnego. Niejawność i antydemokratyczny sposób doboru uczestników „okrągłego stołu” dokonany przez PRl-owskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (ministerstwo strachu) stały u początku „transformacji ustrojowej” pozbawiającej głosu prawie wszystkich obywateli w zasadniczych sprawach dla życia narodowego i państwowego. Alienacja i arogancja władzy, bezkarność aparatu biurokratycznego, partyjniactwo prowadzące walkę o podział łupów sprawiają, że postulat państwa obywatelskiego nadal nie jest urzeczywistniany. Deptane są prawa pracownicze i godność osoby ludzkiej w stopniu niespotykanym w przeszłości. Jak kpina brzmi wiele artykułów Konstytucji III RP, w tym art. 2, że „Rzeczypospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.”…

Być może się mylę. Być może jestem w swoich sądach niesprawiedliwy, ale tak naszą obecną rzeczywistość rozumiem i tak ją boleśnie odczuwam.

Orderu Odrodzenia Polski przyjąć nie mogę.

 

 

 

Wiesław Rachwał, ur. 11 XII 1956 we Wrocławiu. Ukończył Technikum Mechaniczne nr 2 przy Fabryce Automatów Tokarskich tamże (1974).

1974-1997 ślusarz w Fabryce Wagonów Pafawag tamże.

W VIII 1980 uczestnik strajku w Pafawagu, następnie członek Komisji Wydziałowej.

14-15 XII 1981 uczestnik strajku w zakładzie. 17 IV 1982 internowany w Ośr. Odosobnienia w Nysie, zwolniony w VII 1982; 7 X 1982 ponownie internowany w Nysie, zwolniony 3 XI 1982; następnie powołany na 3 mies. do służby w Wojskowym Obozie Specjalnym w Gorzowie Wielkopolskim. Po powrocie do pracy przewodniczący samorządu pracowniczego w Pafawagu. 1982-1989 współzałożyciel i organizator wydawania podziemnego pisma Pafawagu „Jutrzenka”, a także „Robotnika Wrocławskiego” i „Orła Białego”, kolporter. 1986-1987 uczestnik Ruchu Wolnych Demokratów.

Po 1989 członek Solidarności ’80. Od połowy l. 90. zatrudniony w zawodzie w różnych przedsiębiorstwach. Organizator akcji charytatywnych na rzecz chorych dzieci.

Uhonorowany złotą odznaką za działalność na rzecz niepodległości (2007).