Krajobraz po katastrofie smoleńskiej uległ gwałtownej transformacji. W obliczu rosyjskiej inwazji na Krym ucichły odgłosy nachalnej medialnej nagonki, usiłującej od dnia zamachu osaczyć domagających się prawdy. Wszyscy, kwestionujący oficjalny raport generałowej Anodiny i protestujący w comiesięcznych demonstracjach byli dotąd pogardliwie nazywani wyznawcami „wiary smoleńskiej” , bezwzględnie wyszydzani i kwalifikowani do kuracji w szpitalach psychiatrycznych oraz banicji w miejsca powszechnej drwiny i ostracyzmu.

W dzień czterdziestej siódmej miesięcznicy tragedii nad lotniskiem w Smoleńsku nie będzie już tak łatwo kpić. Okazało się bowiem, że w „nowej Rosji”, nad którą zachwycano się jeszcze podczas niedawnych igrzysk olimpijskich w Soczi, panują stare, sowieckie porządki. Podziw nad demokratycznymi praktykami Władimira Putina już nie należy do dobrego tonu. Z wyżyn olimpijskiej chwały władca Rosji spada w otchłań potępionych tyranów.

Powiał wiatr historii, sypiąc piaskiem w oczy smoleńskim kłamcom i nawet premier III RP, tak bardzo dotąd uważający, by nie „drażnić Rosjan” stawianiem jakichkolwiek żądań, za kłopotliwe pytania bez skrupułów obrażający i poniżający smoleńskie wdowy, gromi dzisiaj Rosję za łamanie praw międzynarodowych i agresję na walczącą o wolność Ukrainę.

Może więc warto, by wszyscy „wyznawcy pancernej brzozy” i zwolennicy pojednania z Rosją za wszelką cenę, wyszli z milczącego cienia i spojrzeli nam w oczy: Prezydent Komorowski ze swoją „arcyboleśnie prostą” przyczyną katastrofy; Jerzy Miller, któremu „nic nie było wiadomo”, by dowody były niszczone, Maciej Lasek, powtarzający mantrę „przeszkody terenowej” i „beczki” Tupolewa tuż nad ziemią;  marszałek Sejmu Ewa Kopacz, stojąca „ramię w ramię”  z rosyjskimi patomorfologami i zapewniająca, że teren katastrofy przekopano „na metr w głąb”; minister Arabski, któremu tak łatwo przyszło powtarzać rozkazy zakazu otwierania trumien poległych w Smoleńsku; Janina Paradowska, zapewniająca, że czaszkę Anny Walentynowicz wypchano śmieciami „dla lepszej identyfikacji”; „redaktor” Jan Osiecki et consortes, siedzący na złamanej brzozie i smarujący kłamliwe artykuły; wszyscy członkowie polskiego sejmu, którzy głosowali przeciwko powołaniu międzynarodowej komisji śledczej i wszyscy ci, którzy nie stanęli w obronie spotwarzonego generała Andrzeja Błasika i załogi Tupolewa. Niech wyjdą z głębi cienia i spojrzą nam w oczy.

Niech im towarzyszą wszyscy konformiści: ci, którzy woleli zajmować się czymś innym i wyśmiewali powody likwidacji polskiej delegacji do Katynia, sprzedajni naukowcy i salonowi artyści z Andrzejem Wajdą i Danielem Olbrychskim na czele. Barbara Brylska, wyznająca miłość ministrowi Ławrowowi. Ci, którzy rzygali Smoleńskiem i sikali pod krzyżem na Krakowskim Przedmieściu. Niech wyjdą z głębi zdrady i hańby, spojrzą nam w oczy i wypowiedzą słowa byłego rzecznika rządu Pawła Grasia: wybaczcie Polacy, „eto była prosta oszybka”.

Aleksander Rybczyński

Ilustracja: Pieter Bruegel, Upadek zbuntowanych aniołów, 1582, olej na dębie, 117×162 cm