Wszystkimi wstrząsnęła wiadomość o katastrofie Boeinga 777 koreańskich linii lotniczych. W pierwszym odruchu chciałem rzucić się do klawiatury i zawołać wniebogłosy: proszę – czy nie widzicie różnicy ? W Smoleńsku samolot rzekomo lądował awaryjnie z podobna prędkością, z podobnej wysokości i nawet na miękkie podłoże i tupolew rozleciał się na tysiące drobnych kawałków, wszyscy zginęli, a niektóre z ciał zostały rozerwane na strzępy. Czy nie powinno to dać do myślenia lemingom, światowym agencjom prasowym, dziennikarzom i zwykłym ludziom, zainteresowanym sensacyjnymi nagłówkami w popularnych dziennikach? Chciałem rozsyłać wiadomość, gdzie się da, w nadziei, że może ktoś oprzytomnieje, a ktoś inny znowu stuknie się w czoło, wołając „Eureka”.

 

Szybko się opamiętałem: ci, którzy chcą wiedzieć, co wydarzyło się w Smoleńsku – wiedzą. Reszta woli żyć w nieświadomości, przyjmując do wiadomości kłamstwa, systematycznie sączone przez odpowiedzialnych za zbrodnię, posłusznych im funkcjonariuszy i pożytecznych idiotów. Grzech ignorancji jest powszechny i rozpasają się w nim czytelnicy codziennej prasy, urzędnicy i ciułacze świętego spokoju.

 

Dokąd sami nie wyegzekwujemy sprawiedliwości, świat zachodu, ten na którym Polakom zawsze tak bardzo zależało będzie milczał, przyjmując za dobrą monetę kłamstwa, a przemilczane fakty puszczając mimo uszu. W Polsce, kłamcy będą trzymać rękę na pulsie, zwołując konferencje prasowe i publikując dokumenty zdrady. Już nie wystarcza wołać o prawdę, ani szukać nowych dowodów. Jak długo będzie trwał festiwal nazywania białego czarnym, jak długo będziemy pozwalać na huczne obchody urodzin generała Jaruzelskiego, tak długo nikt nie będzie traktował nas poważnie.

 

Nessun Dorma